YLE Colloquia Latina

Rhumak omnibus plussciis salutem dicit perplurimissimam

Amici, eheu ignorantia mea me vexat eiusque usque pudet! Ex libris meis quaesivi quantae vocales in fine imperativorum futurorum -o, sed frustra: ergo, cum nullum magistrum ad manum habeam, ex quo quaeram (immo, magistrum ipse me iacto meis aetate paribus ), vos denique molestandi restatis!

in "caveto", ut exemplum, -o longa an, ut in primis personis praesentibus, brevis est?

Responsuris necnon lecturis gratias ago.

VIVAVUVE

Marcus Rhumaki amico rerum grammaticarum studiosissimo sal.

Quam paucissimis haec, mi amice:

-tōd > -tō (tōd = abl. pronominis demonstrativi exstincti tod / Graece το[δ], Batave da-t; Germanice da-s)

Qua de causa:

2. 3. p. sg. amā-tō, monē-tō, etc.

kat’ analogian:

2. p. pl.amā-tō-te etc

3. p. pl. ama-ntō etc.

Ceterum non amŏ, sed amō etc. !

Optime vale.

XVII K. Nov. Ex Cornicum Campo.

Soter Marco Favonio, Amico suo doctissimo et de legibus metricae peritissimo, et Rhumaki quaerenti s.p.d.


Tecum plane consentio, Marce mi doctissime; haec pauca, tamen, addere velim.

Vocalis « –o » , i.e.. in desinentia, plerumque et fere longa est: dominō, actiō, Sulmō, amō ( ! ) , doceō, amabō, et, pariter, amatō, monetō et cavetō.

Ab aetate imperiali, attamen, vocalis « -o », in desinentia, brevis habita inveniri potest ( * ) :
a)
in casu nominativo tertiae declinationis : nemŏ, virgŏ, homŏ
[ e.g.. Ov. Met., XV, 600 : “nemo mihi est. Vos urbe virum prohibete, Quiritesâ€

Marcus Soteri amico suo litteratissimo doctissimoque s.d.p.

In eadem sententia sum tecum, optime mi Soter. Maximas gratias tibi ago, quod abs te in memoriam huius rei, quae imprimis ad sermonem poeticum videtur pertinere, amicissime revocati sumus. O admirabile epistularum commercium! Quanta inter nos societate docendi discendique coniuncti sumus!

Vale felicissime. Vale et tu, optime Rhumak!

XVI K. Nov. Ex Cornicum Campo.

Ericus Palmén Rhumaki s.d.p.
Ad ea, quae M.Favonius de longitudine vocalis finalis in forma ’cavētō’ ceterisque eiusdem generis formis imperativi optime disseruit, unum addere velim. Arbitrabaris dictam vocalem finalem fortasse brevem esse posse, â€

Marco, Soteri et Erico aestimatissimis sdp

In primis, gratias ago et ob amplitudinem et ob celeritatem responsorum, quae quanta vobis eruditio necnon urbanitas insit fatetur.

Vt sagacissime Ericus est ratus, versus in talia dubia me iecerunt, quia saepissime in positione atona et breviter pronuntiatas invenio desinentias I personae sing. praes., (nunc, sine libris ad manum, illud Martialis

Non amo te, Sabidi, nec possum dicere quare
hoc tantum possum dicere, non amo te

memini, in quo talis mutatio nitidissima est) in caesura hexametri, ubi, nisi fallor, quaecumque vocalis brevis producitur: idem quod ad nominativos in -o IIIae decl.is attinet. Et cum tales mutationes et in scriptis antiquis et in posterioribu reppererim, longitudinem et brevitatem illarum desinentiarum pariter pollere ratus sum, quasi "quantitas anceps" esset qua poeta prout vellet uti posset. Idem ratus eram etiam de II pers. sing. -as, -es, is, -isti quarum duas primas saepe longas invenio, nonnumquam breves, tertiam semper brevem, quartam semper longam... Vtrum tales semper sunt, an ancipites

Valete quam plurimum

Ericus Palmén Rhumaki s.d.
Tibi gratias ago, quod nobis respondens totum illud distichon Martialis 'Non amo te...' in nuntio tuo scripsisti. Revera ego quoque eodem exemplo in meo nuntio usurus eram, sed cum et pars eius et locus, ubi apud Martialem reperitur, mihi e mente excidisset, non potui memoriter id citare; neque horis antelucanis iam dormitum iturus aggressus sum in editione epigrammatum Martialis, quam hic domi habeo, id quaerere. Nunc vero, perlecto nuntio tuo, facillimum fuit inspecto indice nominum hoc distichon invenire. Vicesimum tertium epigramma est libri primi (1, 23).
Excepto hoc epigrammate nomen Sabidii semel tantum apud Martialem occurrere videtur (3,17); sed illud alterum carmen omitto hic citare, ne litterae erubescant. Vale!